Monpazier

Het bouwkundig model van de bastides in de  Dordogne, dus ook van Monpazier, kenmerkt zich door haar schoonheid en haar prachtige architectonische precisie.

De geschiedenis van deze bastide is van een indrukwekkende complexiteit. Het is een stad die zeer onstabiele maar vooral ook verschillende periodes heeft meegemaakt en dat maakt het onmogelijk om in één artikel weer te geven. Ik geef u een korte samenvatting van de evolutie van deze bastide om u het belang van het historische erfgoed te tonen.

De gemeente Monpazier heeft op dit moment ongeveer 500 inwoners op een gebied van ongeveer 53 hectare en het is een van de kleinere stedelijke gebieden in de Dordogne. Onder deze hectaren heeft de bastide 23 hectare, wat een zeer ongelijk landgebruik bewijst. Echter, Monpazier is hoofd van een district en omvat 13 omringende gemeenten met in het totaal ongeveer 2.300 inwoners, op een oppervlakte van 145km². Naar aanleiding van de versterking van de naburige steden in dezelfde periode, onderscheidde Monpazier zich door te worden beschouwd als een "kleine stad" met zijn essentiële kenmerken (politie, rechtbanken, enz.) In tegenstelling tot de huidige dorpen en gehuchten in die tijd in het kanton.

Na een aantal eeuwen van bestaan ​​en geschiedenis, heeft deze kleine stad een dynamische handel en handwerk behouden, vooral tot uiting tijdens de zomer, wanneer veel mensen van over de hele wereld komen om dit uitzonderlijke erfgoed te ontdekken. Toerisme is altijd een bron van inkomen geweest voor de bastide, gezien de overtuiging van de dorpsbewoners in het handhaven en overbrengen van het verleden en de waarden van Monpazier.

We gaan weer terug naar de historie:

Sommige ontdekkingen op platteland van Monpazier hebben aangetoond dat menselijke groepen de omgeving van de bastide sinds de prehistorie bezochten.

Het is in de middeleeuwen, toen grote opkomende lokale overheden en de Franse en Britse monarchie haar invloed wilden laten gelden bij de ontwikkeling van het gebied, met inbegrip van de implantatie van de bastide. Daardoor heeft de bastide van Monpazier het licht heeft gezien. Sterker nog, de bastide Monpazier werd gesticht in 1284 naar aanleiding van de wil van koning Edward en Peter Lord Gontaud Biron, die de grond waarop de bastide werd opgericht, bezaten.

Aanvankelijk werden de rechten en inkomsten van de 'nieuwe stad' methodisch verdeeld onder de oprichters.

Het begin van de bastide was moeilijk, de vestiging en de bouw duurde te lang wat te wijten was aan de ingewikkelde relaties tussen de oprichters.

Ondanks een gecompliceerd begin, maakt de bastide sinds 1365 deel uit van de zes grootste agglomeraties van de Périgord.

Echter, in de 14e en 15e eeuw, heeft Monpazier een lange periode van instabiliteit, variërend van het Engels en Frans voogdij als gevolg van de oorlog van Cascogne, die voortvloeide uit de Honderdjarige Oorlog. In dezelfde periode hebben opeenvolgende epidemieën van pest de bevolking Monpazier overheerst.

Daarop volgend heeft de bastide zijn economische invloed benadrukt en een belangrijke religieuze invloed toegevoegd vanaf het begin van de 16e eeuw.

Vanaf de tweede helft van de 16e eeuw leidde de Franse Revolutie de bastide in oorlogen van religie.

Het religieuze conflict eindigde, boerenopstanden beginnen in de 17e eeuw gekenmerkt door droevige gebeurtenissen, zoals de inkwartiering van een kortstondige leider van een bende van "krakers" op het plein 'des Cornières' in 1637.

In de 18e eeuw, is de bastide reeds verzwakt, hebben de eigenaren geleidelijk hun eigendom afgegeven, werden de muren van de stad verwoest heeft vernieling van openbare gebouwen plaats gevonden.

Vervolgens in 1760, leed een groot deel van de 1500 inwoners aan hongersnood doordat de belastingen, die door de staat werden geïnd, te zwaar waren om te dragen.

Het was pas aan het einde van de 18e eeuw dat vanwege de nationalisatie de situatie in Monpazier kalmeerde en stabiliseerde.

In de volgende jaren wordt Monpazier de belangrijkste stad van het kanton en de bastide getuigt van de aanwezigheid van talrijke handelaren en ambachtslieden. De bestaansgrond van deze handelaren en ambachtslieden werd echter aanzienlijk verminderd, omdat het niet profiteert van de ontwikkeling die gunstig is voor de industriële revolutie (spoorweg, rivier, enz.). In de daarop volgende eeuw was de bevolking van 1130 inwoners daardoor  gehalveerd.

Dankzij de archeoloog Felix Verneilh uit de Périgord, werden bouwkundige studies opgezet en zijn de uitstekend behouden plannen van de bastide  gevonden. Het bevestigt het feit dat Monpazier het ideale bastide-plan is en zeker ook het meest succesvolle. In 1856 verschijnt Monpazier in de 'Dictionnaire raisonnée de l'architecture française' en prijst het zijn 'zo perfecte regelmaat en orde'.

In 1862 is de kerk van Saint-Dominique het eerste gebouw dat als een historisch monument beschermd wordt, 40 jaar later gevolgd door de 'place des Cornières', die daardoor ook profiteert van beschermende maatregelen. In 1904 zijn 15 huizen van de 23 die aan dit plein

liggen geclassificeerd. Later worden ook vele andere monumenten en huizen geclassificeerd of ingeschreven als historische monumenten.

Monpazier heeft een belangrijke patrimoniaal rijkdom en in 1990, wordt een bewaakte sector gecreëerd voor een homogene bescherming van deze Bastide en de aangrenzende gemeenten.